Anna Kibelana

Çoklarının bilmediği bir evrende sarı kumlarla kaplı bir ülke varmış. Bu ülkede kangurular yaşarmış.

 

Kanguruların ülkesindeki araziyi bölen uzun ve geniş bir nehir varmış. Nehirdeki su oranı zaman zaman çoğalır, zaman zaman azalırmış. Nehri aşıp karşıya geçmek her zaman kolay olmazmış, özellikle de çocuklar için.

Çocukların nehirden karşıya geçebilmesi için tek hamlede nehrin ortasındaki büyük taşa ulaşabilecek kadar uzun sıçraması şartmış.

 

Nehrin ortasındaki bu taş tek seferde çok uzaklara sıçrayabilen kangurular için çok önemli değilmiş ama gençler, çocuklar ve küçük çocukları ile karşıya geçmek isteyen anne babalar için bir kurtarıcıymış.

 

Günlerden bir gün bir çocuk kanguru annesine: “ Nehrin ortasına kadar sıçrayabilir miyim anne? Bunu nasıl öğrenebilirim? diye sormuş. Annesi “Ben sana ne kadar sıçraman gerektiğini gösterebilirim, ister misin?” demiş.

 

Çocuk “Evet, hem de çok!” diye bağırmış.

 

Anne kanguru evinin önündeki arazide aynı mesafeyi işaretlemiş. Sonra da çocuğuna “Kendini denemek istiyorsan bundan sonra bu işaretli alanda çalışabilirsin.” demiş.

 

Çocuk buna çok sevinmiş. Başlamış çalışmaya. Defalarca denemiş de denemiş. Günlerce azimle çalışmış ama annesinin işaretlediği noktaların ancak ortasına kadar zıplayabiliyormuş. Çocuk yavaş yavaş kendine güvenini kaybetmeye başlamış.

 

Onun bahçede üzgün üzgün oturduğunu gören annesi yanına gelmiş ve sormuş: “Neden bu kadar üzgünsün?”

 

“Çünkü ben buradan diğer işarete kadar sıçrayamıyorum. Ben nehirden karşıya asla geçemeyeceğim.” demiş çocuk.

 

“Bunu kendi başına yapmak istediğini anlıyorum ama bir süre daha nehri geçmemiz gerektiğinde ben seni kucağıma alırım.”

 

“Ama anne ben neredeyse iki yaşına geldim ve artık kucakta taşınmak istemiyorum.” demiş çocuk.

 

Annesi onun başını okşamış ve eve dönmüş.

 

Çocuksa nehrin kenarına gidip karşıya geçenleri seyretmiş. Neden zıplayamadığını düşünüp yanındaki küçük taşları nehre atıyormuş sonra bir anda aklına bir fikir gelmiş. “Neden kıyı ile nehirdeki taşın arasına bir taş daha konmasın?” Fikrini gidip babasına anlatmış. Babası onun bulduğu çözümden çok etkilenmiş ve ona yardım etmeye söz vermiş. Birlikte nehire kısa aralıklarla taş yerleştirerek bir yol yapmışlar.

 

Böylece anne ve babalar nehirde çocuklarını taşımak zorunda kalmamış; çocuklar yardım almadan nehri geçebilmiş.  Sahip olunan, içinde yaşanılan sistem iyi olabilir, pek çok kişi için yeterli görülebilir ama bu, sistemin asla değişmez ya da geliştirilemez olduğunu göstermez.

 

Gökten dünyaya üç uzun nehir düşmüş. Biri Amazon, biri Nil, diğeri Mississippi.